مجازی سازی یا Virtualization یکی از داغ ترین نوآوری ها در حوزه ی فناوری اطلاعات است. و دارای فواید و مزایای اثبات شده ای است که سازمان ها را به سمت برنامه ریزی و پیاده سازی آن سوق می دهد. مانند هر فناوری جدید، مدیران باید مراقب باشند که چگونه این فناوری به بهترین وجه در سازمان خود جای می گیرد. در مقاله ی پیش رو ما مروری بر تاریخچه ی این فناوری و انواع مجازی سازی خواهیم داشت.
تاریخچه ی مجازی سازی:
اگر چه مجازی سازی یک فناوری جدید محسوب می شود، اما اگر بخواهیم به پیشینه ی آن رجوع کنیم، به دهه ی 1960 خواهیم رسید زمانی که شرکت IBM برای اولین بار از فناوری مجازی سازی در کامپیوترهای خود استفاده کرد. IBM 360/67 که سیستم CP/CMS را اجرا می کرد، از مجازی سازی به عنوان یک رویکرد برای تقسیم بندی زمان (Time Sharing) استفاده می کرد. هر کاربر ماشین 360 خود را اجرا می کرد. و فضای ذخیره سازی در دیسک های مجازی که P-Disk نامیده می شود. برای هر کاربر پارتیشن بندی می شد. جرقه هایی دیگر از مجازی سازی در Mainfameها بود که منابع سخت افزاری خود را بصورت ماشین های مجازی در اختیار کاربران قرار می دادند. ماشین مجازی (VM) در اصل کپی مجازی شده سخت افزار Mainframe بود. که جهت استفاده کاربران بر روی پایانه های آنها بارگذاری می شد و کاربران تصور می کردند که کل منابع سیستم در اختیار آنها می باشد.
در دهه های 1980 و 1990 با ظهور نسل جدیدی از کامپیوترها که دارای توان کارکرد بالا و قیمت پایین بودند، مجازی سازی به تدریج کمتر شد. در طول دهه ۱۹۸۰ شرکت اینتل چند محصول طراحی کرد با نام های Simultask و Merger / 386 که MS-DOS را به عنوان سیستم عامل guest اجرا می کردند.
